Κάτω από τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε μεγάλο μέρος της υφηλίου υπάρχει το ίδιο «υπόγειο ρεύμα»:

η απώλεια της ψυχολογικής ασφάλειας του ατόμου να προγραμματίσει μεσο-/μακροπρόθεσμα στη ζωή του.

Το βλέμμα του ατόμου παγιδεύεται στον μικρόκοσμο επιλογών άμεσης καθημερινότητας και χάνει τον ευρύ ορίζοντα νοήματος αγώνα στη ζωή.

Αυτό είναι μια αρνητική ανθρωπολογική εξέλιξη,

διότι αυτό ακριβώς που ενώνει τις κοινωνίες σε «κάθε παρόν» είναι η πίστη στη «συλλογική κατάκτηση του μέλλοντος».

Είναι μέλλον απλώς «ο επόμενος μήνας, με χίλιες δυο οικονομικές υποχρεώσεις»;

Πολλοί από εμάς χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικά εφόδια, για να ξαναπιστέψουμε στην αξία του μέλλοντος.