Είναι καιρός να ξαναστοχαστούμε και να εργαστούμε για την «Ευρώπη ως ενιαίο κοινωνικό κράτος».

Μπορούμε να καθιερώσουμε κοινές, δεσμευτικές ποιοτικές προδιαγραφές στις δημόσιες υπηρεσίες παροχής κοινωνικών αγαθών (π.χ. υγεία, εκπαίδευση) και να σχεδιάσουμε επενδύσεις.

Μπορούμε να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τον διαχωρισμό των κρατών – μελών σε κράτη σαν ξενοδοχεία πέντε αστέρων και σε κράτη σαν παρηκμασμένες αποθήκες ανθρώπων;

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η κοινωνική απο-επένδυση στο όνομα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η αποστασιοποίηση χωρών από τα βάρη των εταίρων μάς οδηγούν να σκεφτούμε ότι κάποιοι προβάλλονται ως «ευρωπατρίκιοι» και κάποιοι καταδικάζονται στην μοίρα των «ευρωπληβείων».

Η συλλογική φωνή της Ευρώπης είναι αδύναμη.

Και δεν κηρύττει ευθέως την γλώσσα του Δικαίου με καθολική ισχύ.

Συλλογικά, η Ευρώπη ανέχεται: χώρες στον περίγυρό της να διαλύονται, κοινωνίες να κατακερματίζονται στο εσωτερικό της.

Το κόστος επιμερίζεται ετεροβαρώς μεταξύ ονομαστικά εταίρων.

«Πρωτόκολλα», «Διακηρύξεις», «Συμφωνίες», «Συνθήκες» δεν δίνουν από μόνα τους πνοή σε πολιτικές που υπηρετούν γνήσια τον Άνθρωπο.