Η προβολή ακραίων υλιστικών προτύπων στην Ευρώπη είναι απωθητική σε πολλούς πολίτες.

Γίνονται πιο εύρωστες σταδιακά οι συζητήσεις σε χώρους πολιτισμού, διαφορετικών ηλικιών πρόσωπα συνεργάζονται σε πρωτοβουλίες κοινωνικής ανάπτυξης, η δικτύωση με βάση κοινά πολιτιστικά και κοινωνικά ενδιαφέροντα γίνεται πυκνότερη.

Οι Ευρωπαίοι αναζητούν ηθικά-πνευματικά πρότυπα προσωπικότητας, για να στηριχθούν.

Ακόμη και οι βασικοί ρόλοι του πατέρα και της μητέρας έχουν γίνει αντικείμενο σοβαρής έρευνας και ανάλυσης σε πλειάδα βιβλίων, για να βοηθηθεί η σύγχρονη οικογένεια.

Μέσα στην βαρβαρότητα του υλισμού, φυτρώνει ο σπόρος της Ανάστασης του Πνεύματος. Χρειάζεται υπομονή.

Είναι καιρός να ξαναστοχαστούμε και να εργαστούμε για την «Ευρώπη ως ενιαίο κοινωνικό κράτος».

Μπορούμε να καθιερώσουμε κοινές, δεσμευτικές ποιοτικές προδιαγραφές στις δημόσιες υπηρεσίες παροχής κοινωνικών αγαθών (π.χ. υγεία, εκπαίδευση) και να σχεδιάσουμε επενδύσεις.

Μπορούμε να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τον διαχωρισμό των κρατών – μελών σε κράτη σαν ξενοδοχεία πέντε αστέρων και σε κράτη σαν παρηκμασμένες αποθήκες ανθρώπων;

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η κοινωνική απο-επένδυση στο όνομα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η αποστασιοποίηση χωρών από τα βάρη των εταίρων μάς οδηγούν να σκεφτούμε ότι κάποιοι προβάλλονται ως «ευρωπατρίκιοι» και κάποιοι καταδικάζονται στην μοίρα των «ευρωπληβείων».