Η συλλογική φωνή της Ευρώπης είναι αδύναμη.

Και δεν κηρύττει ευθέως την γλώσσα του Δικαίου με καθολική ισχύ.

Συλλογικά, η Ευρώπη ανέχεται: χώρες στον περίγυρό της να διαλύονται, κοινωνίες να κατακερματίζονται στο εσωτερικό της.

Το κόστος επιμερίζεται ετεροβαρώς μεταξύ ονομαστικά εταίρων.

«Πρωτόκολλα», «Διακηρύξεις», «Συμφωνίες», «Συνθήκες» δεν δίνουν από μόνα τους πνοή σε πολιτικές που υπηρετούν γνήσια τον Άνθρωπο.