Η Ελλάδα αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο την έλλειψη «πύκνωσης δημιουργικού πληθυσμού».

Η δημογραφική πυραμίδα είναι κατεστραμμένη, όχι μόνο αντεστραμμένη.

Πόσοι νέοι  θα γίνουν οδηγοί καινοτομίας και ποιοι θα υποστηρίξουν κρίσιμες λειτουργίες της οικονομίας και της διοίκησης τις επόμενες δεκαετίες;

Το δόγμα «λιγότεροι και καλύτεροι» δεν αναμένεται να επαληθευθεί στην Ελλάδα, διότι ήδη η δεκαετία της κρίσης  έχει αποδιοργανώσει τον προγραμματισμό ολόκληρης δημιουργικής γενιάς σε ατομικό εκάστου/ης και συλλογικό επίπεδο.

Όταν μια χώρα προσφέρει πενία και ανασφάλεια στα πιο δημιουργικά μέλη της κοινωνίας, δεν διαθέτει δυναμική για έφοδο στο μέλλον.

Ακούμε στον περίγυρό μας για εξαιρετικούς  μαθητές Γυμνασίου, οι οποίοι σχεδιάζουν να φοιτούν τον Σεπτέμβριο του 2019 σε Λύκεια της Βόρειας Ευρώπης.  

Το 1992 έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του «Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο»(εκδόσεις Θεμέλιο):

1.«Ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ορμήθηκε βέβαια από τις πλούσιες χώρες της Δύσης και πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ’αυτές ως πολιτικό εργαλείο, όμως βρίσκει προοδευτικά ευμενή αποδοχή και συνηγόρους στις φτωχές χώρες της Ανατολής και του Νότου, οι οποίες, όπως είναι ευνόητο, τον βλέπουν ως ευπρόσδεκτο μέσο προκειμένου να προβάλλουν τις αξιώσεις τους ως προς την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και των παγκόσμιων πόρων» (σ.127).

2. «Όποιος λ.χ. μονίμως επαιτεί δάνεια και επιδοτήσεις, για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει ποτέ κανέναν με τα υπόλοιπα «δίκαιά» του»(σ.156).