Η διάρρηξη της ενότητας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθρεφτίζεται ευθέως στην απουσία συνεκτικής πολιτικής και στεντόρειας φωνής για φλέγοντα μεσογειακά θέματα: Κυπριακό, υδρογονάνθρακες, Συρία, Μέση Ανατολή.

Ελάχιστοι ομιλούν για την Μεσόγειο ως «Θάλασσα Δικαιοσύνης και Ευημερίας» σήμερα. Οι παραδοσιακοί και νεόκοποι παίκτες επιμένουν στη συγκέντρωση στρατηγικών δυνάμεων κατά τη λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου».

«Διαμερίζονται ιμάτια», χωρίζονται «οικόπεδα» προς εκμετάλλευση.

Είναι επιβεβλημένο να δίνονται βιώσιμες διεθνοπολιτικές λύσεις, διότι αλλιώς τροφοδοτείται η αντιπολιτική θεώρηση των πραγμάτων και αυξάνεται η ροπή προς την χαοτικότητα του συστήματος των περιφερειακών σχέσεων στην Μεσόγειο.

Οι πολιτικές ηγεσίες της μακρόχρονης διαχείρισης των ευρωπαϊκών υποθέσεων διέβρωσαν την έννοια της εθνικής κυριαρχίας από το κοινωνικό περιεχόμενο που αφορά τους πολίτες.

Ο νέος Γάλλος πρόεδρος έχει καθήκον

να διαλύσει εμπράκτως την λογική της απλής ανακατανομής της τράπουλας  εντός της Ευρώπης ως προς τα χρέη

και να εφαρμόσει πολιτικές στήριξης της κοινωνικής συνοχής και επένδυσης στην εκπαίδευση και στην αξιοκρατία.

Ουσιαστική πρέπει να είναι η αποκατάσταση του κύρους του «Κράτους Δικαίου» και στην ευρωπαϊκή διάσταση.

Πρέπει οι ηγέτες να αδράξουν κάθε ευκαιρία, για να γίνει η «ευρωπαϊκή ιδέα» εμπνευστική για δράση.