Κάτω από τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε μεγάλο μέρος της υφηλίου υπάρχει το ίδιο «υπόγειο ρεύμα»:

η απώλεια της ψυχολογικής ασφάλειας του ατόμου να προγραμματίσει μεσο-/μακροπρόθεσμα στη ζωή του.

Το βλέμμα του ατόμου παγιδεύεται στον μικρόκοσμο επιλογών άμεσης καθημερινότητας και χάνει τον ευρύ ορίζοντα νοήματος αγώνα στη ζωή.

Αυτό είναι μια αρνητική ανθρωπολογική εξέλιξη,

διότι αυτό ακριβώς που ενώνει τις κοινωνίες σε «κάθε παρόν» είναι η πίστη στη «συλλογική κατάκτηση του μέλλοντος».

Είναι μέλλον απλώς «ο επόμενος μήνας, με χίλιες δυο οικονομικές υποχρεώσεις»;

Πολλοί από εμάς χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικά εφόδια, για να ξαναπιστέψουμε στην αξία του μέλλοντος.

«Αναζητείται το εκλογικό σώμα».

50 % εκτιμάται το ποσοστό της αποχής στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές.

Πιθανόν μετά από τόσα μνημόνια τα ίδια ποσοστά, παρά τα ευχολόγια για εκλογές να υπάρξουν και εδώ.

Οι πολιτικοί στην Ευρώπη παρατηρείται να έρχονται όλο και συχνότερα αντιμέτωποι με την αδιαφορία των εκλογέων. Πως εξηγείται; 

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, η υποχώρηση της κοινωνικής συνοχής συνδέεται άρρηκτα με την «διαχείριση παρακμής» στην διανομή των εισοδημάτων.

Καθώς ο πολίτης αποστερείται εισοδηματικών στηριγμάτων και παροχών δημοσίων αγαθών, καθώς η τεχνολογία όλο και περισσότερο εκτοπίζει τους ανθρώπους στις εργασίες χωρίς αντιστάθμισμα και η ανοδική κοινωνική κινητικότητα έχει επιβραδυνθεί, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ επαναπαύονται σε κεκτημένη ισχύ από τους καιρούς «των παχειών αγελάδων».

Κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών (ανθρώπων και δράσεων) είναι πάντοτε η ανταποδοτικότητα προς την συνολική κοινωνία.

Αν  μόνο κάποιοι ισχυροί παίκτες ωφελούνται σκανδαλωδώς εις βάρος της πλειονότητας των πολιτών στην Ευρώπη, τότε μπορούμε να αναφερόμαστε σε αναδυόμενη νεοφεουδαρχία.

Μακάρι μια τέτοια νεο-φεουδαρχία να μην επικρατήσει. Θα μοιάζει σαν νυχτερινή πτήση με άγνωστο προορισμό.

Η ιστορία κάνει κύκλους αλλά τα δεδομένα του χτες δεν υπάρχουν.