Το κοινό σχέδιο που χρειάζεται να εκπονήσει η Ευρώπη είναι το σχέδιο της σύγκλισης στην ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων.

Επί δεκαετίες  μας απασχόλησε η λογιστική απεικόνιση οικονομικών μεγεθών, αλλά ο θεσμικός σχεδιασμός στην Ευρώπη οφείλει να έχει ως γνώμονα πώς διάφοροι τομείς θα συμβάλουν στην εμπέδωση κοινών υψηλών επιπέδων ποιότητας ζωής.

Επί αυτού του ζητήματος μπορούν να σχεδιαστούν δείκτες αξιολόγησης και επί αυτών να ασκούνται πιέσεις και διορθωτικές πολιτικές.

Δεν είναι σημαντικός δείκτης για κριτική προς κυβερνήσεις αν, π.χ., η εκπαίδευση δεν επιτυγχάνει την ανάδειξη της αριστείας με συγκεκριμένες πολιτικές στήριξης των ταλέντων; Είναι αμελητέο αν οι όροι κοινωνικής ασφάλισης επιδεινώνονται, σε συνάρτηση με ανάλογη πτώση στην ποιότητα των υπηρεσιών υγείας; Θα μπορούσαμε να αξιολογούμε εταιρικές και κυβερνητικές δράσεις ως προς το κατά πόσο είναι απρόσβλητες από πρακτικές διαφθοράς.

60 χρόνια από το 1957, η Ευρώπη οφείλει να μιλήσει και να πράξει γενναία υπέρ της ποιότητας ζωής των πολιτών της. Με εξαίρεση λίγες χώρες, γηράσκει ταχέως, δεν το βλέπει;

Οι  διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις σε ηγετικές χώρες της Ευρωπαϊκής  Ένωσης καθηλώνουν τον πολιτικό σχεδιασμό μακράς πνοής εν αναμονή του σχηματισμού κυβερνήσεων.

Μετά από πολλά χρόνια, το ποια κυβέρνηση θα σχηματισθεί σε μια χώρα εκτιμάται ως εξόχως σοβαρή παράμετρος στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό.

Ο «εθνοκρατικός παράγοντας» δεν είναι πλέον αδιάφορος.

Γύρω από ποια προτάγματα μπορούν να συσπειρωθούν οι Ευρωπαίοι το 2017;

Είναι βαθιά προβληματισμένοι για το μέλλον των πατρίδων τους και τον μετασχηματισμό της οικονομίας.

Βεβαιότατα, ο συντονισμός ακόμη και των στενών «ενισχυμένων συνεργασιών» που υποστηρίζουν  Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία θα είναι αγώνας μετ’εμποδίων - πόσο μάλλον πιο ολιστικών σχεδίων.