Η ευνοιοκρατία που ασκούν οι πολιτικοί έχει τρεις ομόκεντρους κύκλους: ο πιο εσωτερικός είναι η οικογενειοκρατία (:εύνοια προς μέλη της οικογένειας των πολιτικών), αμέσως πιο εξωτερικός είναι η ημετεροκρατία (: εύνοια προς τον κύκλο στενά συνδεδεμένων με το κόμμα στελεχών) και ο απώτερα εξωτερικός η πελατοκρατία (:εξυπηρέτηση ψηφοφόρων-πελατών φίλα προσκείμενων στο κόμμα).

Υποτίθεται ότι οι δυτικές δημοκρατίες έχουν ωριμάσει και μπορούν να διασφαλίζουν την ισότιμη διεκδίκηση από πολίτες όλων των «διαδρομών ζωής» ρόλου στον πολιτικό στίβο, σε δημόσιες θέσεις ή αξιώματα, στην διοίκηση και στην επιχειρηματικότητα.

Όμως, διαπιστώνεται ότι έχουν εκκολαφθεί σκανδαλώδεις πρακτικές ευνοιοκρατίας ή οικογενειοκρατίας, ακόμη και σε ηγέτιδες χώρες.

Στο βιβλίο τους «Γιατί Αποτυγχάνουν τα Έθνη», οι καθηγητές Acemoglu και Robinson καταθέτουν την άποψη ότι οδηγούνται σε ιστορική αποτυχία τα έθνη στα οποία οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί λειτουργούν με κλειστότητα, δηλαδή κυρίως ή αποκλειστικά προς όφελος των ελίτ.

Όλα δείχνουν ότι ανοίγει μια νέα εποχή ωμότητας στην διεθνή πολιτική σκηνή.

Οι βασικοί παίκτες  προτιμούν σταδιακά να θέτουν τα συμφέροντά τους ευθέως.

Γινόμαστε μάρτυρες μιας κλιμακούμενης αντιπαράθεσης συμφερόντων,

τόσο στην ευρωπαϊκή ήπειρο όσο και στον Νέο Κόσμο, στην Ρωσία, στην Κίνα και στις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις.

Οι πολιτικοί ηγέτες κινούνται σαν πιόνια σε μια «σκακιέρα τρόμου» από την οικονομική κατάρρευση ως την τυφλή τρομοκρατία∙

αυτό κρατάει σε διαρκή αγωνία τους πολίτες των κρατών.

Από τις Βρυξέλλες και το Λούβρο ως την κατάρρευση των ιστορικών μνημείων της Παλμύρας, την ένταση στα Βαλκάνια και τον αμείλικτο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας

σε Καναδά και Αμερική, οι αμήχανοι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν το σωστότερο για το άδηλο μέλλον τους.

Με την Ευρώπη ή με το έθνος-κράτος, την συλλογικότητα ή την ατομικότητα;

Τα διλήμματα της νέας εποχής εδραιώνονται και ζητούν μια άμεση απάντηση.