Το σφιχταγκάλιασμα της γεωπολιτικής και της νομισματικής πολιτικής στην Ευρώπη δημιουργεί την ασφυκτική πίεση μιας ισορροπίας τρόμου.

Αν σκέφτονται κάτι οι πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες είναι μόνο η επιβίωσή τους, αλλά με ποια ανταλλάγματα;

«Δέξου κάτι εσύ, κάπου να υποχωρήσω και εγώ».

Από τις βασικότερες συνέπειες της κρίσης είναι η πλήρης αδυναμία των πολιτών να σχεδιάσουν με κάποιες βεβαιότητες τα επόμενα βήματα στη ζωή τους με ικανό βάθος χρόνου.

Έχει στενέψει ο ορίζοντας της ζωής τους σε τρίμηνα και τετράμηνα.

Η κοινωνική δικαιοσύνη (20/2, Παγκόσμια Ημέρα αυτής) απειλείται από την ακραία ένταση της Διακινδύνευσης.

Η ευνοιοκρατία που ασκούν οι πολιτικοί έχει τρεις ομόκεντρους κύκλους: ο πιο εσωτερικός είναι η οικογενειοκρατία (:εύνοια προς μέλη της οικογένειας των πολιτικών), αμέσως πιο εξωτερικός είναι η ημετεροκρατία (: εύνοια προς τον κύκλο στενά συνδεδεμένων με το κόμμα στελεχών) και ο απώτερα εξωτερικός η πελατοκρατία (:εξυπηρέτηση ψηφοφόρων-πελατών φίλα προσκείμενων στο κόμμα).

Υποτίθεται ότι οι δυτικές δημοκρατίες έχουν ωριμάσει και μπορούν να διασφαλίζουν την ισότιμη διεκδίκηση από πολίτες όλων των «διαδρομών ζωής» ρόλου στον πολιτικό στίβο, σε δημόσιες θέσεις ή αξιώματα, στην διοίκηση και στην επιχειρηματικότητα.

Όμως, διαπιστώνεται ότι έχουν εκκολαφθεί σκανδαλώδεις πρακτικές ευνοιοκρατίας ή οικογενειοκρατίας, ακόμη και σε ηγέτιδες χώρες.

Στο βιβλίο τους «Γιατί Αποτυγχάνουν τα Έθνη», οι καθηγητές Acemoglu και Robinson καταθέτουν την άποψη ότι οδηγούνται σε ιστορική αποτυχία τα έθνη στα οποία οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί λειτουργούν με κλειστότητα, δηλαδή κυρίως ή αποκλειστικά προς όφελος των ελίτ.