Οι  διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις σε ηγετικές χώρες της Ευρωπαϊκής  Ένωσης καθηλώνουν τον πολιτικό σχεδιασμό μακράς πνοής εν αναμονή του σχηματισμού κυβερνήσεων.

Μετά από πολλά χρόνια, το ποια κυβέρνηση θα σχηματισθεί σε μια χώρα εκτιμάται ως εξόχως σοβαρή παράμετρος στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό.

Ο «εθνοκρατικός παράγοντας» δεν είναι πλέον αδιάφορος.

Γύρω από ποια προτάγματα μπορούν να συσπειρωθούν οι Ευρωπαίοι το 2017;

Είναι βαθιά προβληματισμένοι για το μέλλον των πατρίδων τους και τον μετασχηματισμό της οικονομίας.

Βεβαιότατα, ο συντονισμός ακόμη και των στενών «ενισχυμένων συνεργασιών» που υποστηρίζουν  Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία θα είναι αγώνας μετ’εμποδίων - πόσο μάλλον πιο ολιστικών σχεδίων.

Οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας προσπάθησαν να πείσουν την ευρωπαϊκή γνώμη ότι αυτές οι χώρες είναι ο νέος ηγετικός πυρήνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το δημοψήφισμα για το Brexit.

Δεν διαφεύγει από την προσοχή μας, ωστόσο, ότι και μεταξύ αυτών των 4 χωρών υπάρχουν ανισότητες ισχύος.

Ανοικτά οι ηγέτες τάχθηκαν υπέρ μιας Ευρώπης  «πολλών ταχυτήτων». Ο πρόεδρος Ολάντ αναφέρθηκε σε μελλοντικές «διαφοροποιημένες συνεργασίες».

Είναι εξαιρετικά περίπλοκο πώς αυτή η σχολή σκέψης θα πραγματωθεί σε δομές λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η Ένωση θα είναι, πράγματι, Ένωση στο εξής; Πώς θα νοείται ο συντονισμός των δράσεων;

Η  «ενότητα στην διαφορετικότητα» ήταν το βασικό πρόταγμα αυτά τα 60 χρόνια από το 1957.  

Ως προς την θέση της Ελλάδας στην διαμόρφωση ευρωπαϊκών εξελίξεων, ο προβληματισμός θα εντείνεται.