Οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας προσπάθησαν να πείσουν την ευρωπαϊκή γνώμη ότι αυτές οι χώρες είναι ο νέος ηγετικός πυρήνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το δημοψήφισμα για το Brexit.

Δεν διαφεύγει από την προσοχή μας, ωστόσο, ότι και μεταξύ αυτών των 4 χωρών υπάρχουν ανισότητες ισχύος.

Ανοικτά οι ηγέτες τάχθηκαν υπέρ μιας Ευρώπης  «πολλών ταχυτήτων». Ο πρόεδρος Ολάντ αναφέρθηκε σε μελλοντικές «διαφοροποιημένες συνεργασίες».

Είναι εξαιρετικά περίπλοκο πώς αυτή η σχολή σκέψης θα πραγματωθεί σε δομές λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η Ένωση θα είναι, πράγματι, Ένωση στο εξής; Πώς θα νοείται ο συντονισμός των δράσεων;

Η  «ενότητα στην διαφορετικότητα» ήταν το βασικό πρόταγμα αυτά τα 60 χρόνια από το 1957.  

Ως προς την θέση της Ελλάδας στην διαμόρφωση ευρωπαϊκών εξελίξεων, ο προβληματισμός θα εντείνεται.

Σαφέστατος ήταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής:

«Τα μέτρα που συμφωνούνται στο πλαίσιο ενός Μνημονίου δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συμβατά με το κοινοτικό κεκτημένο». «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει επιβεβαιώσει πως τα Μνημόνια είναι δράσεις του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, οι οποίες βρίσκονται εκτός της έννομης τάξης της Ε.Ε.». Συνεπώς, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες διαπραγματεύονται ως ηγεσίες μιας χώρας εκτός «ευρωπαϊκής κανονικότητας», με δυσβάστακτο βάρος για τους πολίτες.

Η κατάπτωση της ποιότητας ζωής σε πολλούς τομείς δεν συγκινεί τους κομματικούς στρατούς, οι οποίοι σφοδρά αντιτίθενται σε κάθε συνετή μεταρρύθμιση.

Επιβεβαιώνονται, στη συνέχεια, οι επαφές για λήψη δανείου από την Παγκόσμια Τράπεζα.  Με ποιους όρους και για ποια ποσά συζητούμε;

Στον βαριά φορολογούμενο ελληνικό λαό οφείλεται μια αναλυτική ενημέρωση.

Το άγος του δανεισμού δεν φαίνεται να έχει τέλος.