ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΜΑ ΑΡΙΘΜΩΝ

Η αριθμοκεντρική ανάλυση των ελλαδοευρωπαϊκών σχέσεων  εστιάζει στον αριθμό των δισεκατομμυρίων που η χώρα μας αντλεί ή θα αντλήσει από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης.

Και ποιος θα είναι ο τρόπος αξιοποίησης των χρημάτων;  Ομιλούμε για «εθνικά σχέδια ανάπτυξης», «στρατηγικά πλαίσια αναφοράς», αλλά πολλά κονδύλια καταγράφονται ως αναξιοποίητα.

Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την διοικητική εμπειρία Ελλήνων που εργάζονται σε κρατικές υπηρεσίες ευρωπαϊκών ή, γενικά, ξένων χωρών, να τους καλέσουμε να εργαστούν στην Ελλάδα ως επιτελικά στελέχη και να καταρτίσουν ρεαλιστικά, άμεσης απόδοσης αναπτυξιακά προγράμματα.

Αυτή θαμπορούσε να ήταν η ελληνική Task Force.

 ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ 

Για άλλη μια φορά, η Ελλάδα έχει συνδέσει ένα εσωτερικό οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα με γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς ηγεμονικών χωρών. Αν παρομοιάσουμε την οικονομική κρίση με το ταξίδι του Οδυσσέα, μάλλον έχουμε εμμονή με τους Κύκλωπες.

Είναι να απορεί κανείς πώς επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις  δεν έχουν ενδιαφερθεί να σφυρηλατήσουν πολλαπλούς δεσμούς  με τις  μικρές και μεσαίες πληθυσμιακά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποτελούν και την πλειονότητα των  κρατών-μελών.

Δεν μας ενδιαφέρουν  η  Σουηδία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Δανία;  Δεν θα υπάρχει καμία ωφέλεια από την επιστημονική και οικονομική συνεργασία με αυτές τις χώρες;  Μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε πόσο  μικρές και μεσαίες πληθυσμιακά χώρες που είναι παλαιά μέλη ή και τα νέα κράτη-μέλη από την  Ανατολική Ευρώπη έχουν ενδιαφερθεί να προωθήσουν δικά τους στελέχη σε κρίσιμες υπηρεσίες της ευρωγραφειοκρατίας και σε πόσα διακρατικά προγράμματα συμμετέχουν.

Η μικρή  Ισλανδία κατόρθωσε να βρει τη διέξοδο, γιατί  η δική της κοινωνία δεκδίκησε λύση αυτεξούσια και όχι ετερόδοτη ή έστω ετεροβοηθούμενη.