ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ (;)  ΤΡΟΜΟΥ

Είναι βέβαιο ότι οι εθνικές εκλογές στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης  έχουν αποκτήσει έντονη ευρωπαϊκή διάσταση. Οι υποψήφιοι καλούνται να προτείνουν και  πρόγραμμα για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, όχι μόνο ιδέες για απλή διαχείριση της ευρωπαϊκής ιδέας και των κονδυλίων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επέλεξε την πολιτική της διεύρυνσης, χωρίς να έχει επεξεργαστεί συνεκτικό σχέδιο για λειτουργική σχέση με τη Ρωσία, τον αραβικό κόσμο, τις ασιατικές οικονομικές δυνάμεις, τη Νότια Αμερική.

Με επιστροφή στο συντηρητικό παράδειγμα σκέψης του σχήματος «κέντρο-περιφέρεια», εννοούνται τα κράτη της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης ως το κέντρο ισχύος, αλλά δεν έχει προβλεφθεί εναλλακτικό σενάριο δράσης για το ότι χώρες της «παραδοσιακά προσδιορισμένης» περιφέρειας διατυπώνουν τις δικές τους απόψεις διεθνώς και προβάλλουν σταδιακά περισσότερο τη δική τους ισχύ.

Οι ηγεμονικές ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, διασφαλίζοντας ισορροπία στο παιχνίδι  που τις ευνοεί.

Αυτή η ισορροπία είναι ισορροπία τρόμου, καθώς αναζητούνται ξανά οι εγγυήσεις επί των οποίων θα διαμορφωθούν συμμαχίες, με απρόβλεπτη εξέλιξη.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΥ ΡΙΣΚΟΥ

Οι κυβερνήσεις της  Ευρωπαϊκής Ένωσης  δεν λογοδοτούν στους πολίτες, τους αφήνουν θεατές στις διαπραγματεύσεις.

Ο Ευρωπαίος πολίτης βιώνει την υποχώρηση της πολιτικής κουλτούρας των θεμιτών κρατικών εγγυήσεων στην λειτουργία της κοινωνίας.

Το να είναι  πολιτικοί της Ευρώπης θιασώτες του παράφορου συλλογικού ρίσκου  αντιτίθεται στην βασική ιδέα που έχουμε για το ότι η πολιτική εμπεριέχει την οργανωμένη διαβούλευση  για τη στάθμιση των κινδύνων σε μια κοινωνία.

Τρομάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες η αδυναμία να σχεδιάσουν με προοπτική  πέρα από «συστημικούς  κινδύνους».