Το 1992 έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του «Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο»(εκδόσεις Θεμέλιο):

1.«Ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ορμήθηκε βέβαια από τις πλούσιες χώρες της Δύσης και πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ’αυτές ως πολιτικό εργαλείο, όμως βρίσκει προοδευτικά ευμενή αποδοχή και συνηγόρους στις φτωχές χώρες της Ανατολής και του Νότου, οι οποίες, όπως είναι ευνόητο, τον βλέπουν ως ευπρόσδεκτο μέσο προκειμένου να προβάλλουν τις αξιώσεις τους ως προς την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και των παγκόσμιων πόρων» (σ.127).

2. «Όποιος λ.χ. μονίμως επαιτεί δάνεια και επιδοτήσεις, για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει ποτέ κανέναν με τα υπόλοιπα «δίκαιά» του»(σ.156).

Είναι «σαρκοβόρα» η εμμονή στην αποπληρωμή του χρέους των χωρών.

Η παραγωγική Ευρώπη αναζητεί τρόπους να εναντιωθεί στην συμμαχία κερδοσκόπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, διαφθοράς, νομισματικών δογματιστών.

Το ποσοστό των πολιτών που αποκλείονται λόγω φτώχειας από την υγειονομική περίθαλψη σε ευρωπαϊκές χώρες του G8/G20 αυξάνεται.

Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει ο ευρωπαϊσμός με θετικό περιεχόμενο τελείως την αίγλη του και να απολεσθούν κεκτημένα διακρατικών συνεννοήσεων.

«Όλοι εναντίον όλων» σε εμπορικούς πολέμους και παντού στην Ευρώπη «ποτάμια με πιράνχας»;